Athugasemdir |
- Hannes Sigfússon fæddist í Reykjavík 2. mars 1922.
Foreldrar Hannesar voru Kristín Jónsdóttir (1886-1970) og Sigfús Guðmundur Sveinbjarnarson (1866-1931).
Systkini Hannesar voru Lára Margrét (Gréta Sigfúsdóttir rithöfundur) (1910-1991), (Sveinbjörn Hannes) Þráinn (1911-1977), og Hrefna Kristín (1917-2004).
Eiginkona Hannesar (frá 1953) var Synnöve Jansen (1915-1988). Sambýliskona hans síðustu árin var Guðný Gestsdóttir (1922-2015).
Hannes stundaði gagnfræðanám við Ingimarsskólann í Reykjavík. Hann vann eftir það ýmis störf hér á landi, m.a. sem aðstoðarvitavörður í Reykjanesvita og í nokkur ár sem starfsmaður hjá Borgarbókasafni Reykjavíkur. Hannes flutti til Noregs í byrjun sjötta áratugarins þar sem hann starfaði m.a. sem bókavörður í Stafangri og Fredriksdal þar til hann flutti aftur til Íslands 1988.
Hannes var eitt helsta ljóðskáld sinnar kynslóðar. Hann var brautryðjandi í íslenskri ljóðagerð og mikilvirkur ljóðaþýðandi.
Ljóðabækur hans eru átta: Dymbilvaka (útg. 1949), Imbrudagar (útg. 1951), Sprek á eldinn (útg. 1961), Jarteikn (útg. 1966), Örvamælir (útg. 1978), Lágt muldur þrumunnar (útg. 1988), Jarðmunir (útg. 1991), og Kyrjálaeiði (útg. 1995).
Skáldsögur hans eru tvær: Strandið (útg. 1955), og Ljósin blakta (útg. 1993).
Hannes ritaði endurminningar sínar sem voru gefnar út í tveimur bindum: Flökkulíf (útg. 1981), og Framhaldslíf förumanns (útg. 1985).
Eftir Hannes liggur einnig mikið af þýðingum, m.a.: Tvennir tímar e. Knut Hamsun (útg. 1958), Í töfrabirtu e. William Heinesen (útg. 1959), Blóðbrullaup e. Federico García Lorca (útg. 1959), og Norræn ljóð (útg. 1972).
Hannes lést á heimili sínu 13. ágúst 1997 og fór útför hans fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík 21. ágúst.
Ítarefni:
Einar Bragi: „Viðtal við Hannes Sigfússon“. Birtíngur. Reykjavík, 1958.
Inga Huld Hákonardóttir: „Saga ljóðskálds. Rætt við Hannes Sigfússon“. Sunnudagsblað Tímans 15. september 1968.
Silja Aðalsteinsdóttir: „Hægt felldi ég heim minn saman. Viðtal við Hannes Sigfússon um skáldskap og sannleika“. Tímarit Máls og menningar. Reykjavík, 1989. [2, 3, 4]
|